Δημοτικό Σχολείο Μυρτιάς

Το Δημοτικό Σχολείο Μυρτιάς, όπως είναι σήμερα, στεγάζεται σε κτίριο στην είσοδο του χωριού σε χώρο δωρεάς Γιώργου Ανωγειανάκη τα εγκαίνια του οποίου έγιναν στις 29 Νοεμβρίου 1971.

Σχολείο…μνήμες

Ένα μεγάλο μέρος των αναμνήσεων που κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, που ανακαλούμε συχνά κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη να γίνουμε παιδιά, που μοιραζόμαστε συχνά με τα παιδιά ή τα εγγόνια μας, που αφηγούμαστε στους μαθητές μας, που έχουμε κλείσει καλά στο σεντούκι με ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, είναι αυτές από το σχολείο.

 «Από το Δημοτικό Σκολειό απομένει ακόμα στη θύμησή μου ένας σωρός παιδικά κεφάλια, κολλητά το ένα πλάι στο άλλο, σαν κρανία· Τα πιο πολλά θα ’χουν γίνει κρανία. Μα απάνω από τα κεφάλια αυτά απομένουν μέσα μου αθάνατοι οι τέσσερις δασκάλοι.»…

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: -Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

Όσο κι αν περνούν τα χρόνια όσο κι αν μεγαλώνουμε, οι μνήμες αυτές οι σχολείο…μνήμες- γεμάτες εικόνες, ήχους, γεύσεις, μυρωδιές, μνήμες αφής, γίνονται σαν το παλιό κρασί. Όλο και πιο γλυκές όλο και πιο τρυφερές, όλο και πιο μεθυστικές. Αυτές τις μεθυστικές σχολειο…μνήμες μοιραζόμαστε με τους «όμορους 22» φίλους και φίλες συνταξιδιώτες στην άγονη μα ..πανέμορφη  όπως θα έλεγε κι ο ποιητής γραμμή.